Parastosom i prisluživanjem svijeća za pokoj duša nastradalih, te polaganjem cvijeća uz spomen-ploču postavljenu na zid crkve biće obilježeno 27 godina od stradanja Srba iz ovih sela na lijevoj obali Drine.
Početak parastosa najavljen je za 13 časova, a organizatori su Boračka organizacija iz Bratunac i Bjelovačka crkvena opština.
Veliko srpsko stradanje i zločin nad civilima u Bjelovcu i okolini dogodio se u ranu zoru 14. decembra 1992. godine kada su jake muslimanske snage iz Srebrenice i brojnih muslimanskih sela, pod komandom Nasera Orića, upale u ova sela na obali Drine i počinile masakr nad stanovništvom koje je još spavalo.
Muslimanske snage su u kućama masakrirale i ubijale nejač i spaljivale sve što su stigle – žene, djecu i starce.
Dvije trećine ubijenih bili su civili koji su spavali.
Nakon počinjenog masakra, muslimanske snage su potpuno opljačkale srpsku imovinu, a onda popalile ova tri sela, te grupu zarobljenih žena i djece odvele u logor u Srebrenicu, gdje su zlostavljani i mučeni.
Predsjednik Opštinske organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Bratunac Radojka Filipović rekla je Srni da u Tužilaštvu BiH uopšte ne postoji predmet u vezi sa zločinima u Bjelovcu 14. decembra 1992.
– Prema našim saznanjima, u Tužilaštvu BiH ne postoji predmet o zločinima u Bjelovcu iako su vođene neke istražne radnje. To je za osudu i to je slika rada pravosuđa i jednostranog pristupa prema žrtvama. Za srpske žrtve niko ne odgovara i ta retrogradna praksa u radu pravosuđa BiH se ne mijenja od njegovog osnivanja – izjavila je Filipovićeva.
Filipovićevoj su tog dana u Bjelovcu poginuli suprug Dragan i svekar Slavoljub sa još 66 mještana.
– Zarobljene su i u srebreničke logore odvedene moja svekrva Dostana i jetrva Mira Filipović, te Mirina djeca Nemanja od sedam mjeseci i trogodišnja Olivera, kao i devetogodišnji ranjeni komšija Brano Vučetić – kaže Filipovićeva.
Petoro zarobljenih žena i djece razmijenjeno je nakon 56 dana.
Dostana je od posljedica mučenja i torture ubrzo oboljela i umrla.
Brano Vučetić, koji je preživio zarobljavanje i maltretiranja u srebreničkim logorima, kaže da podsjećanje na stradanje u Bjelovcu kod njega izaziva košmar i tugu za ubijenim članovima porodice, ali i bol zbog nepravde što za ta ubistva niko nije odgovarao.
Starica Božana Ostojić nije pronađena ni nakon 27 godina.
Najstarija žrtva muslimanskog zločina bila je osamdesetsedmogodišnja Zlata Jovanović, čiji su sin Milan i unuka Radenka ubijeni ispred kuće, u kojoj su u jednom času nestale tri generacije te porodice.
U prosjeku je svaka srpska kuća u Bjelovcu izgubila po dva člana domaćinstva u posljednjem ratu.
Najmlađa žrtva bio je petnaestogodišnji Čedo Miladinović, a ubijeni su i godinu stariji Slobodan Petrović, te sedamnaestogodišnji Milenko Vučetić.
Ova sela još nisu u cijelosti obnovljena i mnogi preživjeli mještani još ne mogu da se vrate jer im ni 27 godina kuće nisu obnovljene.
Za ovaj, kao i za sve ostale zločine počinjene nad Srbima u Podrinju, niko nije odgovarao iako su pravosudnim organima BiH podneseni brojni dokazi i svjedočenja.
Porodice poginulih su ogorčene na rad tih organa koji im svake godine obećavaju da će ti procesi biti pokrenuti u narednoj godini.
AGENCIJE
