Atomske bombe uništavale bi velike gradove pretvarajući ih u nepreglednu vatrenu stihiju. Na tako visokoj temperaturi gorio bi čak i armirani beton.
Požari bi bili toliki da bi ognjene bure ubijale sve što diše i ujedno izbacivale u atmosferu ogromnu količinu čađi zaklanjajući sunce.
Uslijedilo bi naglo zahlađenje.
Prema proračunima naučnika s kraja prošlog vijeka, ali i nekih današnjih, tokom prvog mjeseca poslije nuklearnog rata prosječna temperatura na zemlji pala bi za 15 do 20, a možda čak i 25 stepeni Celzijusovih.
Simulacija koja je napravljena osamdesetih godina prošlog vijeka zasniva se na pretpostavci da će na sjevernoj hemisferi izbiti nuklearni konflikt usljed kojeg bi SAD, Evropa i nekadašnji SSSR bili potpuno uništeni atomskim bombama snage između 5.000 i 7.000 megatona trotila.
U takvom scenariju ni preostali dio planete ne može očekivati ništa dobro.
Tokom nekoliko mjeseci preovladavao bi “nuklearni sumrak”, odnosno neprekidna noć bez sunca, i nuklearna zima, u kojoj bi se zemlja zamrznula i do nekoliko metara dubine, a ljudi i životinje ostali bi bez vode za piće.
Došlo bi do ogromne koncentracije radijacije i do čestih oluja i tajfuna. Klimatske promjene i masovna glad neizbježno bi uzrokovali smrt svih živih bića.
Neki naučnici su procijenili da čovječanstvo neće moći da preživi “nuklearnu zimu”, te da niko neće biti svjedok “postnuklearnog proljeća”.
I, mada su poslije neki naučnici procijenili da bi veći dio čađe i prašine, ipak, ostao u nižim slojevima atmosfere i ne bi dospio u stratosferu, teorija “nuklearne zime”, kao posljedice nuklearnog konflikta, i dalje ima veliki broj pristalica.
Tako se danas u naučnom svijetu procjenjuje da bi primjena više od 100 nuklearnih bojevih glava izazvala globalnu klimatsku katastrofu, prenosi “Ruska riječ”.
