Danas se navršava 30 godina od njegove smrti, a Popa je nazivan jezičkim čudotvorcem i posljednjim velikim originalnim pjesnikom.
Duško Radović je imao običaj da u nekoliko riječi opiše svoje kolege pisce, a za Popu je rekao: “Vasko Popa je najproganjaniji srpski pisac. On je prognan u – Gradski komitet!”
Humorom koji je povremeno prerastao u sarkazam, mišlju da pjesma nastaje kao plod racionalnog cilja, stvaranjem slika iz mitske građe okrenute ka modernom tkao je najljepše stihove srpske književnosti. Sredinom osamdesetih godina dok je sjedio u kafani “Ekscelzior” i pio svoju kafu sa saharinom, prišao mu je neki grmalj, brkati policajac i počeo da mu recituje pjesmu “Očiju tvojih da nije” uz osmjeh na licu.
Popa je napisao zbirke pjesama: “Kora”, “Nepočin-polje”, “Sporedno nebo”, “Uspravna zemlja”, “Vučja so”, “Živo meso”, “Kuća nasred druma” i “Rez”.
Čuvene su i njegove antologije narodnih umotvorina “Od zlata jabuka” i poetskog humora “Urnebesnik”.
Popa je rođen u Grebencu, kod Bele Crkve, kao Vasile Popa. Po etničkom porijeklu bio je Rumun. Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Vršcu. Poslije toga upisao je Filozofski fakultet u Beogradu. Studije je nastavio u Bukureštu i Beču.
Za vrijeme Drugog svjetskog rata bio je zatvoren u njemačkom koncentracionom logoru u Zrenjaninu (tadašnjem Bečkereku).
Nakon završetka rata Popa je 1949. godine diplomirao na romanskoj grupi Filozofskog fakulteta u Beogradu.
Pomenuta zbirka “Kora” objavljena je u Beogradu 1953, iste godine kada je u Parizu održana premijera predstave “Čekajući Godoa” Semjuela Beketa, koja afirmiše dramu apsurda. Popina prva zbirka započinje isti taj manir u srpskoj poeziji. Značaj koji je njegova poezija dobila u vrijeme kada se pojavila zbirka “Kora” bio je veliki, a njen naziv je simboličan jer kora je s jedne strane čvrsta kora drveta, ali i korica hljeba neophodna čovjeku. Upravo ova knjiga ostavila je veliki uticaj na mlađe naraštaje pjesnika.
Slaganjem usmenog nasljeđa, igara i zagonetki, Popa je stvorio poseban pjesnički jezik moderne srpske poezije. On je još jedan od najprevođenijih srpskih pjesnika, a i sam je prevodio s francuskog jezika.
U Vršcu je osnovao Književnu opštinu Vršac i pokrenuo neobičnu biblioteku na dopisnicama, nazvanu “Slobodno lišće”.
Svoju životnu ljubav Jovanku Singer, zvanu Haša, upoznao je u srednjoj školi, a ona je bila njegov saputnik do kraja života. Njoj je posvetio sve svoje knjige i najljepše ljubavne stihove.
Umro je u Beogradu i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.
Poslije smrti Vaska Pope, u njegovoj zaostavštini pronađeni su nedovršena knjiga pjesama “Gvozdeni sad”, zatim nezavršena cjelina “Lepa varoš V”, kao i krug od pet pjesama pod zajedničkim naslovom “Ludi Lala”.
