Autonomni plivači
NASA je nedavno odobrila finansiranje u iznosu od 600.000 dolara vezano za ispitivanje izvodljivosti slanja jata minijaturnih robota ka planetama na kojima je primećeno prisustvo okeana i drugih izvora vode, nalazili se oni ispod zaleđene opne ili ne. Naravno, treba naglasiti kako ovo nisu humanoidni roboti, već trouglaste sprave. Neke od prvih destinacija mogle bi biti Jupiterov mesec Evropa i Saturnov mesec Enkelad.
Okeanski svetovi
Svemirska tela sa prisustvom vode naučnicima su interesantna zbog toga što se kombinacijom takve sredine i stenovitih predela koji je okružuju može razviti neki vid života. Ne treba posebno isticati da bi otkrivanje bilo kakvog tipa živog organizma na svemirskom telu koje nije Zemlja bilo izuzetno bitno za dalji razvoj astronomije, a potencijalno i čitave nauke i civilizacije.
Zanimljivo je da za razvoj jednostavnog života u vodenim sredinama širom svemira uopšte ne bi bilo neophodno prisustvo atmosfere. Voda koja bi pronašla put unutar dubljih stenovitih delova planete bližih središtu dostigla bi veću temperaturu i postala bi obogaćena raznim hemijskim jedinjenjima. Kao takva, povratkom u veću vodenu oblast mogla bi postati hrana za veće organizme, stvarajući tako ekosistem koji bi funkcionisao bez prisustva atmosfere. A to je samo jedna od mogućnosti koju bi ovi roboti istraživali.
Do sada, ljudska rasa uspela je samo da (bukvalno) zagrebe po površini okeana koji se nalaze na Enkeladu tokom misije “Cassini”, dok se planira i prikupljanje uzoraka sa površine okeana na Evropi u 2030. godini. Međutim, mogućnost da se prodre kroz zaleđenu površinu i ispita voda u svom tečnom agregatnom stanju bila bi neprocenjiva.
Kako funkcionišu ovi roboti
Naziv robota o kojima govorimo jeste “independent micro-swimmers” tj. autonomni mikroplivači (skraćeno – “Swim”). Zamisao iza ove ideje jeste slanje jata ogromnog broja ovih minijaturnih robota upravo ka okeanima koji se nalaze na Saturnovom mesecu Enkeladu i Jupiterovom mesecu Evropi.
Kako bi uspeli da probiju zaleđenu površinu okeana, idealno bi morali da se sondom pošalju na najtanju moguću tačku leda koji bi potom istopili sondom koja se zagreva posredstvom radioaktivne reakcije i koja bi napravila rupu u ledenom omotaču prečnika 25 milimetara. Nakon toga, mikroplivači veličine 12 centimetara bi otpočeli istraživanje.
Svaki od robota imao bi dovoljno baterija da istraži deo okeana udaljen do deset metara od sonde zbog trenutnih ograničenja kako baterije, tako i akustične veze za prenos podataka. Nakon toga, ovi minijaturni roboti komunicirali bi sa sondom putem audio talasa, dok bi sama sonda dobijene podatke slala žičnom konekcijom do svemirske letelice koja bi se nalazila na površini svemirskog tela.
Izvor: Benchmark
