Maunt Vašington hotel u Nju Hempširu ima dugu istoriju sablasti i neodoljivo izgledom podsjeća na zdanje u kojem je sniman film “Isijavanje” 1980. godine. Mada je Stivenu Kingu za inspiraciju poslužio hotel u Koloradu, u kojem je radio u mladosti, sličnost je velika i “lovci na duhove” često dolaze u Maunt Vašington.
Priča o “Maunt Vašingtonu” počela je davne 1900. godine, kada je industrijalac Džozef Stikni, koji je odlučio da u grandiozan hotel uloži novac koji je zaradio u rudnicima uglja i na izgradnji željeznice u Pensilvaniji. Hotel je završen 1902. godine i smatranje jednim od najluksuznijih u to vrijeme. Pruža veličanstven pogled na planinske predjele.
Stikni se oženio lijepom Kerolajn Foster, kćerkom uspješnog trgovca mesom iz Bostona, ali je već naredne, 1903. godine, preminuo od srčanog udara. Kerolajn se preudala za princa iz francuske kraljevske loze i stekla titulu “princeze Fosinji Lusinž”. Nastavila je da vodi hotel do smrti 1936. godine.
Kada nije boravila u Francuskoj, imala je u Maunt Vašingtonu privatni apartman – 314. U njemu je još uvijek isti rezbareni, hrastov krevet, koji je uvijek nosila sa sobom odlazeći u Južnu Francusku i vraćala ga nazad, ali više gostiju koji su u njemu spavali tvrde da su viđali utvaru žene u elegantnoj odjeći iz viktorijanskog doba ili je zaticali kako sjedi na ivici kreveta, raščešljava kosu i stavlja šnale. Duh ima običaj da spavače bocka po tabanima šnalama i čiodama.
Kerolajn je bila omiljena među gostima i osobljem, iako je imala hirove. Nije podnosila ako je neka dama bila elegantnije obučena od nje. Zato je više puta u toku dana mijenjala garderobu, a u trpezariji je, na galeriji, imala svoj sto za jednu osobu, pa je i odatle “držala na oku” pripadnice ljepšeg pola.
U apartmanu 314 se svjetla pale i gase sama od sebe, električni kamin uključuje i isključuje kada niko nije tu, a dječije igračke tajanstveno nestaju i pojavljuju se.
Uprava hotela ne krije postojanje duha, pa čak i legendu o princezi Kerolajn stavlja na svoj veb-sajt. Na izvještaje onih koji u sobi dožive neobjašnjive incidente, menadžment kaže:
“Hvala što ste podijelili vaša iskustva za vrijeme boravka u hotelu. Mi smo veoma zadovoljni što smo bili u stanju da ispunimo vaša očekivanja”, odgovaraju.
Svoju priču o nekadašnjoj vlasnici hotela ima i iskusni reporter i pisac Dino Vurnas, koji je odsjeo u apartmanu 314 i u toku noći probudio se zbog toga što je soba bila okupana nježnom, gotovo eteričnom svjetlošću.
Sutradan, kada je to ispričao osoblju, ispričali su mu legendu o Princezi, ali je na to samo odmahnuo rukom. Naredne noći, pred zoru, prozbudili su ga zvuci potpetica po drvenom podu, a da nije vidio nikoga da hoda po njemu. Nikakvo racionalno objašnjenje nije mogao da nađe.
Interesantno je da je arhitekta, Čarls Eling Giford, projektujući hotel, u njega ugradio – “odbranu protiv duhova!” U svakoj od četiri kule, broj stepenica je različit, zato što je postojalo vjerovanje da to zbunjuje sablasti i sprečavaju ih da tumaraju po zdanju.
Dino je na zahtjev uprave napravio grupnu fotografiju osoblja ispred hotela i kada je proučio snimak, zapazio je na jednom prozoru magličasti lik žene odjevene u dugačku haljinu iz viktorijanskog doba. U hotelu tada nije bilo nikoga, jer je bio privremeno zatvoren za goste.
Prozor sa ženskim likom nalazio se tačno ispod apartmana 314. Iako skeptičan u odnosu na duhove, fotograf je zaključio da je to, na kraju krajeva, ipak njen hotel i da možda njeno prisustvo ne treba poricati.
