Porodice, njih 1044, koje su naselile Aleksandrovo imale su različite statuse i bile iz različitih krajeva sveta: Austrougarske, Rusije i Amerike. Status dobrovoljca imalo je 353 stanovnika Aleksandrova, a preostalo stanovništvo dakle više od polovine, imalo je status koloniste prema nekim od ostalih kriterijuma.
Osnivajući Aleksandrovo, nadležne institucije Kraljevine SHS doselile su najpre dobrovoljce sa Dobrudžanskog i Solunskog fronta. Budući meštani Aleksandrova, dobrovoljci Srpske vojske, prististizali su sa prostora Amerike i Rusije, kao i iz više zavičajnih zajednica nekadašnje Austrougarske: Like, Banije, Korduna, Dalmacije, Bosne i Hercegovine, Banata, Slovenije, Kraljevine Crne Gore i Kraljevine Srbije.
“Preko Arhangelska, Severnog mora, Engleske, Francuske i Italije, Prva brigada je do januara 1918. stigla na Solunski front. Druga brigada preko Jaroslava, Sibira, luke Dajrena, Hong Konga, Cejlona i Sueckog kanala dospela je u Solun do 1. maja 1918.godine, njih 12.500 dobrovoljaca koji su dali osnovnu ljudsku masu Jugoslovenskoj dobrovoljačkoj diviziji”, navodi se u filmu “Dobrovoljci: Aleksandrovo”.
Sa druge strane Atlantika, istovremeno su stizali dobrovoljci južnoslovenske emigracije, uglavnom Srbi iz Sjedinjenih Američkih država. Oni su se javljali u prihvatne centre i logore u Kanadi i transportovani su do francuskih luka Avr i Bordo, a potom u Bizertu, u Tunisu. U periodu od 1917-1918. godine na Solunski front je stiglo ukupno 4200 dobrovoljaca.
U borbi za slobodu i vaskrs Srbije dali su nemerljivi doprinos, ginuli, bili ranjavani, a opet išli na front, u proboj fronta. Ovi hrabri ljudi bili su nosioci Karađorđeve zvezde sa mačevima, medalje za hrabrost “Miloš Obilić”, Albanske spomenice, i najviših ruskih i francuskih odlikovanja.
Pri kraju i posle završetka Velikog rata, ovim prostorima nastupale su jedinice vojvode Živojina Mišića, i “Gvozdeni puk”, među njima i Milunka Savić, a poznavaoci prilika kažu da je čuvena Flora Sends ovde bila nagrađena zemljom, kao i svi dobrovoljci i osnivači mesta, ali se zahvalila, i prepustila nekoj drugoj porodici.
Dobili su zemlju na posedu mađarskog grofa Čekonjća. Složno su se osnivači sela dogovorili i izgradili zadrugu, crkvu, školu, poštu, železničku stanicu, samostalnu opštinu Aleksandrovo. Vlast su od samog početka delili, ako je Ličanin, gorštak, predsednik, njegov zamenik je Lala i obrnuto.
Početak 21.veka Aleksandrovo dočekuje sa spomen-obeležjima, koja mladim generacijama mogu biti putokaz i u prošlost i u večnost. Avgusta 2015. godine otvoren je spomen-kompleks: plato na kome je Dobrovoljačka kapija-Kapija osnivača sela i spomen-bista kralja Aleksandra. Tako su sva imena i solunaca i dobrudžana i onih sa Galicije na jednom mestu, a ceo komleks povezuje spomen-obeležja iz oba svetska rata. Godine 2019. sadržaj spomen – obeležja obogaćen je muralom sa likom kralja Aleksandra. Na Kapiji, simbolu sela, stoje uklesane reči patrijarha Pavla: “Budimo ljudi!”. Scenario i režiju za ovaj film uradio je Bojan Dragićević, stručni konsultant i autor teksta je dr Milan Micić, a animaciju i crtež je uradio Igor Vujčić.Izradu animiranog filma je pomoglo je Ministarstvo kulture Srbije.
