Pred vama je integralna verzija pomenutog teksta.
Hoće li Milo Đukanović sljedeće godine dočekati trideset godina skoro neprekinute vladavine Crnom Gorom? Uprkos podrške svojih američkih saveznika, uprkos relativno solidnom ekonomskom zdravlju zemlje čije turističke ljepote privlače posjetioce tokom čitave godine, uprkos perspektivi članstva u Evropskoj uniji (nakon onog u NATO-u) a koju građani doživljavaju (naivno?) kao gral, pitanje ostaje otvoreno. I to zahvaljujući upravo predsjedniku koji je uspio da na ulice izvede 200 000 od ukupno 600 000 stanovnika!
Svakog četvrtka i nedjelje u većim gradovima zemlje (Podgorici, Nikšiću, Baru… ) okuplja se na desetine hiljada porodica koje na do sada neviđeni način zahtjevaju odlazak Đukanovića. Nakon što je služio Miloševiću kome i duguje dolazak na vlast kada mu je bilo 29 godina, za dvadeset devet godina vladavine (premijer jugoslovenske republike Crne Gore postao je 15. februara 1991.) učvrstio se na vlasti pobjedom nad svojim komunističkim konkurentom Momirom Bulatovićem na predsjedničkim izborima 1998. godine, potom izbjegao bombardovanje NATO-a 1999. osudivši sam svog bivšeg gospodara i potom poveo zamlju ka nezavisnosti 2006. sjekući veze sa Srbijom, ali, izgleda da je crnogorski predsjednik ovaj put otišao predaleko.
26.decembra prošle godine poslanici njegove, u skupštini većinske stranke, izglasali su zakon koji predviđa nacionalizaciju dobara Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori ukoliko ova ne obezbijedi dokaze o vlasništvu. Problem je u tome što su izvjesna dobra Srpske pravoslavne crkve stara i po šest i sedam vijekova a neka su i iz perioda otomanske a potom i fašističke okupacije (1941-1945) dok su pojedina iz perioda komunizma (1944-1991). Da ne pominjemo dobra koja su uništena ili ukradena. S obzirom na to da se ovaj zakon ne odnosi na dobra katoličke crkve ili muslimanske zajednice odmah je doživljen kao neprijateljski čin prema srpskoj pravoslavnoj crkvi kojoj pripada većina Crnogoraca. Ovo nije prvi put da Đukanović kao šef nekadašnje istočnokomunističke zemlje pokušava da stvori Crnogorsku pravoslavnu crkvu po sopstvenoj mjeri – ali uzalud.
Odlučne mase koje mirno protestvuju okupljaju se sada već više od mjesec i po dana iza mitropolita Amfilohija čime najprije svjedoče svoju privrženost srpskoj crkvi koja na tim prostorima postoji još od 13. vijeka. Privrženost koja inače ne spriječava bilo koga da bude Crnogorac. Okupljanja takođe svjedoče o prelaženju svake mjere čovjeka čiji je razvojni put daleko od uzornog.
Osumnjičen za šverc cigareta
Osim bliskosti s Miloševićem u godinama rata (1991-1995) i beskrupuloznosti zahvaljujući kojoj opstaje na vlasti (što ko predsjednik, što ko premijer) evo bezmalo već trideset godina, zamjera mu se i autokratska, tačnije despotska vladavina zemljom (posebno kad je sloboda štampe u pitanju), potom umješanost u šverc cigareta s Italijom (koja je čak i izdala nalog za njegovim hapšenjem), sistematsko povlađivanje Sjedinjenim Državama i NATO-u, lično bogaćenje zahvaljujući sukobu interesa u procesu privatizacije banaka (zvanična mjesečna plata mu je nekih 1 400 dolara a bogatstvo mu se procenjuje na 14 miliona…), nepotizam (njegov rođeni brat Aleksandar, poznatiji kao Aco, organizator koncerata, obogatio se zahvaljujući špekulacijama nekretninama a njegova sestra Ana, advokat, takođe je milioner) itd…
Prošle sedmice u Podgorici, crnogorskoj prestonici, jedna mlada žena nosila je transparent na kome je pisalo „Gotov je!“. Isti slogan koji su Srbi nosili u jesen 2000. u danima pred pad jednog drugog „Mila“.
Autor članka Žak Kristof Buison (Jean-Christophe Buisson), novinar francuskog Figaroa (Le Figaro Magazine). Autor člnaka se deklariše kao srbofil inače (na Tviteru).
Vidovdan.org
