Kao i svi noviji filmovi Kristofera Nolana, i ovaj je spektakl enormnog budžeta, rađen po njegovoj ideji i scenariju, ali on, a ovo je jako važno, po vokaciji nije pisac i scenarista nego režiser. Rijetki su autori kojima polazi za rukom da istovremeno obavljaju ulogu i jednog i drugog uspješno. Pol Tomas Anderson (Paul Thomas Anderson) je sigurno jedan od njih. Sa druge strane, Kristofer Nolan nije. I to je osnovni problem “Teneta”. Jer, iako Nolan jeste izvrstan pripovjedač (kada koristi tuđe priče i radi po tuđim scenarijima), on je istovremeno i čovjek koji više nema šta da kaže.
Na prvi pogled se čini suprotno, jer ideja i premisa “Teneta” jeste originalna, svježa i interesantna. Međutim, njena razrada i na kraju krajeva egzekucija nije, što ostavlja dovoljno prostora za debatu. U prvom redu, postavlja se pitanje poente postojanja filma koji na silu intelektualizira banalnu priču o trgovcima oružja, čiji je glavni antagonista, podrazumijeva se, Rus (igra ga nevjerovatno talentovani Kenet Brana u jednoj od najgorih uloga svoje karijere). U drugom se postavlja pitanje ima li uopšte svrhe praviti film čiji vam likovi 120 od 150 minuta, koliko film traje, prepričavaju radnju koju čak ni tada niste u stanju lako pratiti (zbog brzine kojom se dijalozi i informacije smjenjuju, zbog nelogičnosti priče, zbog činjenice da od muzike niste u stanju čuti pola toga što se govori itd.).
Drugim riječima, ekspozicija dominira ovim vizuelno prijemčivim filmom, što je problem načina na koji je priča napisana i ničega drugog. Kada se to stavi po strani, “Tenet” je poslastica vještog reditelja, ali ne i pisca, koja radi sve do onog trenutka kada uključite mozak i počnete razmišljati.
Ocjena: 3,5/5
