Francuska glumica danskog porekla, koju su smatrali ikonom francuske kinematografije i francuskog novog talasa, snimila je sedam filmova s Godarom, njenim partnerom tokom 60-ih godina.
Agent Loren Balandras je rekao da je u trenutku smrti uz nju u bolnici bio suprug, američki reditelj Denis Beri. Ministar kulture Frenk Rester je saopštio da je “francuski film izgubio jednu od svojih legendi”.
Karina je s Godarom snimila sedam filmova, među kojima “Žena je žena” za koji je dobila nagradu za najbolju ulogu u Berlinu 1962, zatim “Ludi Pjero” i “Živeti svoj život”.
S Lukinom Viskontijem snimila je film “Stranac”, a sa Fasbinderom “Kineski rulet”.
Bila je sudbina ili prokletstvo Ane Karine koja će se neprekidno opisivati kao “ikona” ili “muza”: razorno lepa figura i figura inspiracije svim onim muškim režiserima koji stvaraju kreacije ili kritičarima koji rade rapsodizaciju. Upravo je njen šarm, inteligencija i gracioznost učinila tu lepotu vidljivom i učinila je da postoji. Upravo je takav glumački talenat učinio da njen ceo stil i obraćanje fotoaparatu izgleda lako, ili ne poput glume: onakva stvar koju loši ili neiskusni glumci – ili veoma dobre muške zvezde – ističu kao naporno značajnu predstavu. I imala je paralelne karijere kao pevačica, producent, režiserka i romanopisac.
Ples koji prirodno dovodi u pitanje očekivanja od realizma, jer izgleda kao da je to: koreografski broj koji su tri glumca očigledno ponavljali po ceo dan, i koji zabavno još uvek nisu dobili sasvim pravo, ali u kojem izgledaju u potpunosti i veselo u lakoći. Niko se ne suočava, delom u cilju da sačuva dvosmislenost gde među njima treba pronaći romantičnu ili seksualnu vezu. Godard ga karakteristično snima s jednog položaja kamere, bez promene kad trojica plesača okrenutim leđima. Ali ono što je lako zaboraviti je da se njih dvoje napokon lutaju, prepuštajući Ani Karini da pleše sama, skoro pa detinjasto, i napokon nas budi očaravajućim osmehom.
Imala je još jednu plesnu scenu u Vivre Sa Vie (1962), što je za Karinu bila možda najzahtevnija uloga u ovom ranom velikom filmu: žena koja svog muža i dete ostavlja za žudnjom – za slobodom glume, a potom i seksom . Opet, ona pleše za muškarce koji deluju zbunjeno i nesvesno. Upravo u ovom filmu njena lepota izgleda malo drugačije od načina na koji je to obično opisano. Ona nije “glupavi pogled; ima nešto mačjeg u vezi sa Karinom u ovim filmovima. Ali u njoj je bilo i nešto krajnje nevino, igrajući nasuprot Džina Poula Belmondoa u Godardovom dekonstruisanom kriminalističkom trileru “Pierrot le Fou“, u kojem i ona, poput njega, ponekad izgleda kao malo dete koje igra policajce. Mora da postoji isti element satire i apsurda u Godardovoj naučno-fantastičnoj zamisli “Alphaville“ iz 1965. godine, kada Karina zanosna i nepomirljiva žena ima vezu sa svojim naivnijim ljubavnikom, Lemijem (glumio Eddie Constantine). Predstavljena je živom prozom reči i slika u kojoj su Karin glas i lice moćan sastojak.
Neki od filmova u Aninoj kasnijoj karijeri možda su je karikirali u seksi personu koju je stvorila u ranom radu sa Godardom: bila je nestabilna ljubavnica Engleza kojeg je glumio Majkl Kejn u filmu “The Magus“ 1968. godine, i bila je Margot, mlađa žena koji očarava srednjovekovnog čoveka Nikolu Vilijamsona u filmu “Smeh u mraku“ (1969) u režiji Tonija Ričardsona . Karina je publici ponudila nešto drugačije: osećaj patnje i usamljenosti i duhovnog zatvora. Možda je taj sjajni, zagonetni, strogi film naleteo na Karininu stranu koja Godarda nije zanimala: vrstu religiozne misterije. Ana Karina stvarala je čarobnu čaroliju u bioskopima.
