Poznati srpski glumac Žarko Laušević preminuo je u 64. godini poslije kratke i teške bolesti. Datum i mjesto sahrane biće naknadno saopšteni.
Karijera Žarka Lauševića bila je karijera koju bi svako poželio.
Bilo da je igrao glavnu ulogu ili epizodu, Lauševićevi likovi redovno su ulazili u antologije najboljih glumačkih ostvarenja.
Već 1982, sa 22 godine, dobio je prvu filmsku ulogu i od tada je svake sezone imao neku filmsku, televizijsku ili pozorišnu premijeru.
Žarko Laušević je spadao u najpoznatije i napriznatije jugoslovenske i srpske glumce druge polovine osamdesetih, čiju karijeru je naprasno prekinuo zločin koji je počinio 1993. i za koji je bio osuđen na višegodišnju robiju u rodnoj Crnoj Gori.
Poslije skraćenja presude i pomilovanja, Laušević se odselio u Sjedinjene Američke Države, odakle se vratio najprije ispovjednom knjigom “Godina prođe, dan nikad”, a potom i sa još nekoliko autobiografskih djela, kao i nekoliko uloga na televiziji i filmu u posljednjih desetak godina.
Cetinjanin Laušević je završio glumu na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu 1982. godine, kada postaje i član Jugoslavenskog dramskog kazališta.
Popularnost u Jugoslaviji je stekao ulogom kriminalca u televizijskoj seriji “Sivi dom” (1986) reditelja Darka Bajića, kao i, između ostalog, filmovima “Šmeker” (1986), “Dogodilo se na današnji dan” (1987), “Braća po materi” (1988), “Boj na Kosovu” (1989), “Kaži zašto me ostavi” (1993) i “Bolje od bekstva” (1993).
Za ulogu u filmu “Oficir s ružom” Laušević je 1987. godine zaslužio Zlatnu arenu za najboljeg glumca na Filmskom festivalu u Puli. Od brojnih nagrada Laušević je dobio “Zorana Radmilovića” za ulogu u “Kanjošu Macedonoviću” (1989) i Sterijinu nagradu za naslovnu ulogu u predstavi “Sveti Sava” (1990).
Laušević je u ljeto 1993. godine prilikom svađe i sukoba ispred jednog kafića u Podgorici ubio iz pištolja napadače Dragora Pejovića i Radovana Vučinića, a trećeg Andriju Kažića je teško ranio. Osuđen je na 13 godina zatvora za dvostruko ubistvo. Događaj i njegove posljedice koji će mu iz temelja promjeniti život Laušević je najprije opisao u autobiografskoj knjizi “Godina prođe, dan nikada” (2011), kao i u nastavku “Druga knjiga” (2013).
“Maja, moja žena, jeste tu, ali je nema. Majka u krilu, drhtavim rukama, drži mokar kišobran. Svi ćutimo. Niko nikoga ne gleda. Do pre dva dana od svega nas je delila samo jedna privremena reč – zatvor. Sada to više nije samo reč. Ni privremena. To je sada novo vreme, novi pogledi, drugi život”, napisao je Laušević u “Drugoj knjizi”.
Treća knjiga “Sve prođe, pa i doživotna” (2018) je dnevnik iz zatvora u Zabeli, gdje je proveo dvije i po godine, stigavši ovdje poslije 25 mjeseci u crnogorskom Spužu, navodi Tanjug
Pošto mu je Savezni sud 1998. kaznu smanjio na četiri godine, Laušević je odležavši malo preko toga pušten na slobodu i otišao je 1999. godine za SAD.
“Ti prvi dani, nedelje, van zatvorskih zidina, spuških, zabelskih, ili onih najsumornijih, u Centralnom zatvoru, mogli bi da stanu u jedan jedini Arsenov stih: ‘Kao poslije bolesti, opet učim jesti, hodati…'“, napisao je Laušević u svojoj poslednje objavljenoj knjizi “Padre, idiote” (2022).
Odlukom Vrhovnog suda Crne Gore 2001. glumac je ponovno osuđen na 13 godina zatvora, dok ga je 2011. pomilovao predsjednik Srbije Boris Tadić.
O glumčevoj sudbini dokumentarno-igrani film “Lauš” snimila je Branka Bešević Gajić 2014. godine.
Laušević se posljednjih godina ostvario brojne uloge u projektima kao što su film “Smrdljiva bajka” (2015) i serije “Senke nad Balkanom” (2017), “Vreme zla” i “Kalkanski krugovi” (2021).
Po motivima knjige “Godina prođe, dan nikad” prošle godine je snimljena serija “Pad” reditelja Bojan Vuletića sa Milanom Marićem u glavnoj ulozi.
Posljednje Lauševićevo pojavljivanje u javnosti je bilo u oktobru na premijeri filma “Heroji Halijarda” reditelja Radoša Bajića, u beogradskoj MTS dvorani, gde se poklonio gledaocima sa ostalim članovima glumačke ekipe.
