Vijali je preminuo pet godina nakon što mu je prvi put dijagnostifikovan rak pankreasa.
Tokom igračke karijere nastupao je za Kremoneze, Sampdoriju, Juventus i Čelsi, od 1980. do 1999.
U poslednjoj igračkoj sezoni počeo je i trenersku karijeru kao igrač-menadžer u Čelsiju, koji je vodio do 200, a potom je jednu sezonu bio menadžer Votforda.
Poslednjih godina je bio neformalni član stručnog štaba italijanske reprezentacije, a stanje mu se pogoršalo početkom meseca kada je primljen u bolnicu.
Bio je šampion Italije sa Sampdorijom i Juventusom, sa kojim je osvojio i Ligu šampiona, dok je sa Čelsijem osvajao engleske kupove.
Sjajni napadač postigao je 259 golova na 673 utakmice za klubove u kojima je igrao. Smatra se za jednog od najboljih i najkonstantnijih italijanskih golgetera svoje generacije.
Bio je kompletan napadač, dinamičan, odlučan, univerzalan sposoban da igra na svim ofanzivnim pozicijama, od krila, preko drugog napadača do centarfora, a posebno je ubojito bio njegovo brzo kretanje u kaznenom prostoru.
Odlikovali su ga atleticizam, snaga, agilnost, a često je postigao atraktivne golove volejima i makazicama.
Vijali je odigrao 59 utakmica i postigao 16 golova za reprezentaciju Italije sa kojom je bio treći na Mundijalu 1990.
Iza sebe je ostavio suprugu Katrin Vajt Kupe i dve ćerke, Oliviju i Sofiju.
