Hari Kejn je konačno osvojio trofej u svojoj sjajnoj karijeri. Sa Bajernom iz Minhena je dva kola pre kraja postao šampion Nemačke.
Engleski napadač je bio verovatno najbolji igrač koji nikada nije stigao ni do jednog pehara. Kada je on “skinuo kletvu” ostala su trojica velikih asova, koja su okončali karijeru, a nikada nisu osvojili ni jedan trofej.
Evo o kojoj trojici fudbalera je reč.
Sokrates
Veliki brazilski vezni igrač, po mnogima jedan od najboljih u istoriji, kapiten i mozak reprezentacije Brazila sa Svetskog prvenstva 1982. godine, po mnogima najbolje reprezentacije u istoriji koja nije osvojila svetsku titulu.
U svojoj dugoj karijeri čuveni doktor Sokrates je najviše bio vezan za Botafogo i Korintijans, a u Evropi je odigrao tek jednu sezonu u Fiorentini.
U karijeri je osvojio tri trofeja, Paulista prvenstvo (Campeonato Paulista), odnosno prvenstvo Sao Paula sa Korintijansom, 1979, 1982. i 1983. godine. Ali, ti se trofeji računaju kao regionalni, a ne nacionalni ili međunarodni, pa u istoriji Sokrates ostaje kao igrač bez osvojenog trofeja.
Đuzepe Sinjori
Jedan od najboljih italijanskih fudbalera devedesetih godina prošlog veka bio je majstor, koji je najviše vremena proveo u Laciju i Bolonji.
Omaleni genije je u 553 utakmice postigao 263 gola i tri puta je bio najbolji strelac Serije A. Kao najveći rezultat karijere ostaje mu srebro sa Svetskog prvenstva 1994. godine sa reprezentacijom Italije, a u dresu Fođe je osvojio Seriju B.
Antonio Di Natale
Još jedan čovek sa puno individualnih priznanja, ali bez titule. Glavni razlog je to što je odlučio da ostane veran Udinezeu, klubu gde je praktično eksplodirao tek sa 30 godina, u svojoj četvrtoj sezoni u crno-belom dresu.
Pre toga je bio tek prosečni napadač Serie A, sa desetak pogodaka po sezoni, ali njegov “kasni pik” bio je takav da je na visokom nivou igrao do 38. godine.
Za Udinese je u 446 utakmica postigao 227 golova, dok je za Italiju nastupio 42 puta uz 11 pogodaka. Bio je dva puta prvi strelac Serije A i jednom igrač godine, a najbliže trofeju došao je sa reprezentacijom, kad je 2012. godine poražen u finalu Evropskog prvenstva. U tom susretu odigrao je celo drugo poluvrijeme.
Šesti je najbolji strelac u istoriji Serie A, ali trofeju nije došao ni blizu. Njemu je je možda i važnije da ima „trofej“ najveće legende Udinezea, ali i velikog čoveka.
Posle smrti kolege Pjermarija Morosinija (koji je kolabirao na terenu 2012.), preuzeo je doživotnu finansijsku brigu o njegovoj sestri sa invaliditetom.
Sportklub.rs
