Hikikomori je japanski izraz koji u prevodu znači povlačenje u sebe, a koristi se za označavanje sindroma koji se javlja, uglavnom, kod mladih, koji se zatvaraju u kuću i koji su odlučni da se izoluju od spoljašnjeg svijeta.
Termin hikikomori je prvi put upotrijebio 1998. godine japanski psihijatar Tamakija Saitoa. Hikikomori je sindrom koji još uvijek nije priznat od naučne zajednice.
Osnovna karakteristika ovog sindroma je da se pojedinci zaključavaju u svoju sobu, odbijajući svaki vid društvene interakcije. To je novi oblik društvene izolacije (socijalnog povlačenja) kada osoba sebi zabranjuje svaki vid kontakta sa vanjskim svijetom, čak i na duže periode, čime se zaustavljaju svi oblici komunikacije (osim one online), napuštaju se škola, vannastavne i radne aktivnosti. Ovo stanje se ne treba miješati sa drugim stanjima kao sto su depresija, anksioznost ili zavisnost od interneta.
Socijalna izolacija je simptom koji se može naći i u drugim psihijatrijskim stanjima kao što su šizofrenija, depresija, anksioznost. Da bismo govorili o hikikomoriju, potrebno je kod pojedinca prepoznati: stanje potpune društvene otuđenosti u trajanju od šest mjeseci, disforiju, tj. blažu formu depresivnog poremećaja, ovisnost o internetu, gubitak motivacije, promjenu ritma spavanja i buđenja.
Ne postoji specifičan uzrok koji vodi pojedinca do hikikomorija.
Prema mišljenju stručnjaka, na njegovu pojavu utiču različiti faktori, pa se ovaj sindrom može opisati kao višedimenzionalni fenomen koji može proizaći iz porodične dinamike (previše zaštitnički nastrojeni roditelji, roditelji koji zanemaruju svoju djecu), izloženosti nasilju u okruženju, osobina ličnosti, te utiacaja socikulturnih faktora, tj. promjena u načinu komuniciranja sa ljudima sa pojavom interneta, očekivanja društvenog ispunjenja, ili zahtjeva školskog sistema.
Zbrinjavanje osobe zahtijeva pravovremenu reakciju porodice i izuzetno dobru saradnju roditelja sa ljekarima. Može biti potrebna terapijska intervencija s ciljem vraćanja osobe u društveni krug, razbijanja izolacije i ponovnog balansiranja aktivnosti pojedinca u društvu. Da bi se to postiglo, može biti potrebna hospitalizacija, psihoterapija, ili neki farmakološki tretmani. Prema japanskim istraživanjima, liječenje osoba sa hikikomori sindromom u najvećem broju slučajeva je uspješno.
Nezavisne.
