Ovaj događaj smatra se u hrišćanstvu i nagoveštaj Hristovog stradanja i vaskrsenja, koje je osnova novozavetne vere
Vrbica – Lazareva subota, ili Subota pravednog Lazara, uoči Cveti, posvećena je vaskrsenju Lazara iz Vitinije, koga je Isus Hristos vaskrsao iz mrtvih posle četvorodnevnog boravka u grobu.
Vrbica je i dečji praznik, jer je Hristos, prema Jevanđelju, ulazeći u Jerusalim rekao: “Pustite decu meni, jer takvih je Carstvo nebesko”.
Na taj dan deca se vode u crkvu u velikom broju, kupuju im zvončiće vezane na trobojku i stavljaju oko vrata. Deca učestvuju u ophodu oko crkve. Mlade vrbove grančice se odnose kućama i stavljaju pored ikone i kandila.
U našim hramovima se u popodnevnim časovima služi večernje bogosluženje, i u crkvu se unose mladi vrbovi listari, tek ulistali. Pošto se vrba osveti, sveštenik narodu deli grančice, i zatim se vrši trokratni ophod oko hrama sa crkvenim barjacima, ripidama i čiracima. Narod obilazi oko hrama uz pevanje tropara Lazareve subote.
Sa ovim danom počinju veliki Vaskršnji praznici.
Lazareva subota je sećanje na događaj u Vitaniji, gde je živeo mladi čovek Lazar sa sestrama Martom i Marijom.
Na vest o smrti Lazarevoj, kako je zapisano u Jovanovom Jevanđelju, Isus je došao u Vitaniju, gde je njegov prijatelj već četiri dana bio sahranjen.
Došao je do groba, naredio da se skloni grobni kamen i pozvao Lazara da izađe, što je on i učinio, sav uvijen u pogrebne povoje, kaže predanje koje je preneo sveti Jovan u svom Jevanđelju.
Ovaj događaj smatra se u hrišćanstvu pobedom života nad smrću i nagoveštaj Hristovog stradanja i vaskrsenja, koje je osnova novozavetne vere.
To poslednje čudo Hristovo, koji se već pročulo po čudesnim isceljenjima i drugim podvizima kojim je potvrđivao snagu potonje vere, ozlojedilo je judejske sveštenike i uzrok je presude na smrt raspećem koju mu je u sredu, u nedelji stradanja, izrekla jevrejska skupština Sinedrion.
Lazar je živeo još trideset godina kao episkop na Kipru, gde ga je posetila i Bogorodica i poklonila mu omofor, njenom rukom izvezen.
Spomen svetog Lazara četvorodnevnog slavi se od prvih dana hrišćanstva, a njegovo ime je simbolično i na jevrejskom jeziku El-azar znači – Bog je pomogao.
Njegove mošti se nalaze u Carigradu, gde su prenete 890. godine sa Kipra, odnosno iz Kitona kod Larnake, gde je stajala nadgrobna ploča sa natpisom “Hristov prijatelj”.
Ovaj praznik slave svi Srbi, a i mnoge porodice kojima je Lazareva subota krsna slava.
Do Drugog svetskog rata, Lazareva subota (Vrbica) proslavljala se i kao školska svečanost.
Ovaj praznik obiluje i prelepim običajima, od kojih se jedan praktikuje odmah ujutro na dan praznika. Tada se bere olistalo pruće vrbe, jer se veruje da to prenosi snagu zelenila na ljude, posebno na decu – vrba je simbol zdravlja i snage zbog svog bujnog rasta.
Običaj je da se na Vrbicu nose grančice vrbe oko struka i zvončiće oko vrata, što simbolizuje pozdrav Hristu. Deca oblače najsvečaniju odeću, oko vrata nose zvončiće vezane trobojkom, a oko glave venčiće upletene od vrbovih grančica. Venčići i zveckanje zvončića simbolizuju pobedu života nad smrću i nagoveštaj Hristovog stradanja i vaskrsenja.
Dan nakon Vrbice, praznik Cveti, obeležen je svežim cvećem koje se ubere prethodnog dana i ostavi da prenoći u vodi. Sutradan, svi ukućani se umivaju tom vodom kako bi očuvali zdravlje.
U nekim delovima Srbije, organizuju se povorke Lazarica, mladih neudatih devojaka koje obilaze kuće pevajući i simbolizujući dolazak leta. Domaćini ih pozdravljaju i daruju.
