Francuski protesti su posledica neodrživog ekonomskog modela zasnovanom na uslugama, navodi kineski portal.
Nasilne demonstracije haraju širom prelepe Fracuske, tokom kojih je zapaljeno više od 1.350 automobila. Nesmotrena reakcija jednog francuskog policajca otvorila je Pandorinu kutiju i postala okidač za eksploziju nakupljenog nezadovoljstva.
Francuska vlada je 1. jula angažovala 45.000 policajaca, koji raspolažu čak i sa lakim oklopnim vozilima, kako bi pokušali da održe javni red i mir.
Zašto ponosni francuski narod iskazuje takvu agresivnost i neprijateljstvo? Od protesta “žutih prsluka”, preko demonstracija protiv penzione reforme do najnovijih nemira uzrokovanih rasnom diskriminacijom, Francuska se nalazi na još jednom talasu društvenog nezadovoljstva, piše kineski “Global tajms”.
Nakon demonstracija, francuski i evropski mediji su, kao i ranije, ubrzo počeli da iznose potencijalna rešenja. Neki predlažu reformu policijskog sistema, kako bi se izašlo na kraj sa rasnom diskriminacijom, dok drugi pokušavaju da pronađu rešenja za sve veće razlike između bogatih i siromašnih i porast nezaposlenosti.
Ipak, većina tih “lekova” ne predstavljaju ništa novo i inovativno, navodi kineski medij. Prepoznavanje francuskog problema mora uzeti u obzir i kontekst globalizacije.
Globalizacija je evoluirala od trećeg talasa informatičke na četvrti talas revolucije povezane sa veštačkom inteligencijom, koja je donela nove promene. Međutim, postindustrijalizacija donosi nove i kompleksnije probleme, što dovodi do toga da se stara rešenja više ne mogu primenjivati kako bi se sa njima izašlo na kraj.
Najznačajniji indikator postindustraijalizacije je prelazak sa nacionalne ekonomije zasnovane na industrijskoj proizvodnji na onu zasnovanu na uslugama.
Kako navodi kineski naučnik Ćijan Čendan, prva promena, tokom koje se poljoprivreda zamenjuje industrijom, smatra se značajnim napretkom u ljudskom razvoju. Naredna promena, koja uključuje prelazak sa proizvodnje na sektor usluga kao okosnice nacionalne privrede, takođe se smatra napretkom.
Ipak, to ne mora nužno da bude tačno. Napuštanje “prave ekonomije” i prelazak za usluge, do kog je došlo u razvijenim svetskim privredama, ne samo da nije održivo, već je dovelo do neujednačenog svetskog razvoja i započelo talas protivljenja globalizaciji, navodi “Global tajms”.
Efekti industrijalizacije u zemljama u razvoju, ubrzavanje “autsorsinga”, globalna pandemija i izbijanje rusko-ukrajinskog sukoba pojačali su efekte tih neujednačenosti. Sektor usluga ne može da popuni “duboku rupu” nezaposlenosti izazvanu smanjenom proizvodnjom, niti može da održi sebe nezavisno od proizvodnog sektora.
Takvi efekti ekonomskog usporavanja se ubrzavaju, dok se negativne posledice prelivaju na srednje i niže klase. Oni više nemaju nade da će pronaći stabilno zaposlenje, povećanje zarada i srećne porodice.
Demonstracije koje se trenutno dešavaju u Francuskoj na prvi pogled deluju kao da su usmerene protiv institucionalnog rasizma. Ipak, protest je na ulice izveo ogroman broj uglavnom mladih ljudi, među kojima su mnogi naoružani. Oni se bune protiv društvene nepravde.
Kada frustracija prožima atmosferu, samo je pitanje vremena kada će se ona zapaliti, navodi “Global tajms”.
Zašto Francuska? Reč je o jednoj od prvih zemalja u zapadnom svetu koje su prošle kroz industrijalizaciju, ali koja je u međuvremenu nakupila mnogo problema karakterističnih za postindustrijalni svet. Kako bi proširili perspektivu, potrebno je posmatrati proteste iz 1968. godine kao okidač društvenog haosa.
Demonstracije 1968. godine predstavljaju značajan trenutak u zapadnoj političkoj misli. Od tog trenutka, zapadna omladina sve više pažnje posvećuje ličnoj slobodi i raznolikosti, preispitujući tradicionalne karijerne puteve, porodične modele i načine života. Ta vrsta promene ima iste korene kao i antiglobalistički trend koji se pojavio kasnije, nagovestivši sve otvoreniju borbu protiv globalizacije.
Nakon ekonomske krize iz 2008. godine, razvijeni svet je sve sve više pažnje obraćao na razlike između bogatih i siromašnih, kao i na smanjenje nezaposlenosti. Takvo raspoloženje ubrzo se okrenulo ka pokušajima da se proizvodnja vrati u razvijene zemlje, nakon čega je usledio narativ o tome kako su “oni (zemlje u razvoju) ukrali naše poslove” i potrebi za “smanjenjem rizika”, koja je usmerena protiv kineske proizvodnje.
Dok gledamo u budućnost, čini se da je realizacija ponovne industrijalizacije daleki san – zato moramo biti svesni onoga što se dešava u Francuskoj.
