U potrazi za boljim poslom, školovanjem ili novim životom u toku protekle godine u Republici Srpskoj građani su pakovali kofere i, osim u inostranstvo, selili su se i iz jedne u drugu lokalnu zajednicu.
Tako je, prema podacima Republičkog zavoda za statistiku, lani, na osnovu unutrašnjih migracija, migracioni saldo 41 lokalne zajednice u Srpskoj bio negativan, odnosno iz njih se više stanovništva odselilo nego što se u njih doselilo. U plusu su, prema ovim podacima, 23 lokalne zajednice, od čega značajan priliv stanovništva i pozitivan migracioni saldo broje samo veliki centri.
U prošloj godini najgore je stajao Zvornik, čiji je migracioni saldo -174. U ovaj grad se, prema podacima Republičkog zavoda za statistiku, lani doselilo 359 građana, a iz njega je otišlo 533. Zvornik slijedi Teslić sa saldom od -95, a zatim i Kneževo sa -91. Manje doseljenih nego odseljenih bilježe, između ostalih, i Novi Grad, Prijedor, Ugljevik, Kotor Varoš, Mrkonjić Grad, Bileća i drugi.
Sa druge strane, među ranije pomenute 23 zajednice koje bilježe veći broj doseljenika, najveći migracioni saldo ima Banjaluka i to 713. U najveći grad Srpske lani se doselilo 1.714 osoba, a iz njega se odselila 1.001. Banjaluku slijedi grad Istočno Sarajevo sa migracionim saldom 382, a zatim i Bijeljina sa 307.
Važno je napomenuti da se pomenuti podaci odnose na samo selidbe stanovništva između lokalnih zajednica unutar granica Bosne i Hercegovine, te da tu nisu uračunati građani koji su spakovali kofere i za boljim životom krenuli preko granice u zemlje zapadne Evrope, ali i svijeta.
Iako još nema podataka za prethodnu godinu, vrijedi pomenuti da je u 2023. godini trećina stanovništva Republike Srpske živjela u tri grada – Banjaluci, Bijeljini i Prijedoru.
Aleksandar Majić, demograf, u razgovoru za “Nezavisne novine” ističe da je, istorijski gledano, ovaj prostor uvijek bio emigraciono područje.
“Međutim, tokom 20. vijeka taj negativni migracioni saldo smo mogli nadoknaditi visokim prirodnim priraštajem, visokom stopom fertiliteta, međutim, danas, nažalost, stopa fertiliteta je među najnižima u Evropi. Nedovoljno rađanje, zajedno sa migracionom komponentom, utiče na ukupnu depopulaciju”, objašnjava Majić.
Kako dodaje, posmatrajući statistiku unutrašnjih migracija od 2007. godine, može se konstatovati da veći urbani centri, prije svega Banjaluka, Istočno Sarajevo, Trebinje i Bijeljina, imaju izraženo pozitivan migracioni saldo.
“Naravno, to su samo unutrašnje migracije. Nemamo evidenciju koliko se stanovništvo iseljava iz tih mjesta i prelazi, recimo, u Njemačku, Hrvatsku, Austriju, Sloveniju i tako dalje. To je trend koji je jednostavno prisutan i u zemljama okruženja”, kaže on i dodaje da Srpska, nažalost, nema statistiku vanjskih migracija.
On ističe da je slična situacija i u Srbiji navodeći tri velika centra – Beograd, Novi Sad i Niš – prema kojima gravitira stanovništvo.
“Slična situacija je i u Federaciji BiH. Grad Sarajevo ili Kanton Sarajevo privlači najveći broj stanovnika, dok ostali manji centri, čak i regionalni centri poput Bihaća, nemaju takve pozitivne tendencije”, ističe Majić za “Nezavisne novine”.
Aleksandar Čavić, demograf, ističe da veći centri imaju veću privlačnu moć, jer nude više šansi za zaposlenje, napredovanje i slično.
“Ono što je problem kod nas jeste to što se i u domenu prirodnog kretanja stanovništva i u domenu migracija stvari odvijaju stihijski. Ne možete u potpunosti promijeniti tokove i praviti kontratokove, ali sve ozbiljne nacije upravljaju migracijama i kreiraju takozvane potiskujuće i privlačeće faktore da migracije ili budu u željenim okvirima ili da one negativne efekte svedu na najmanju moguću mjeru, a da maksimalan efekat postignu s pozitivnim posljedicama takvih migracija”, kaže on.
Čavić navodi da Republika Srpska, a i BiH imaju dosta malih lokalnih zajednica sa malim brojem stanovnika i postavlja se pitanje da li u takvim okvirima jedan broj tih lokalnih zajednica uopšte može da opstane.
“Međutim, ono što jeste problem su neke lokalne zajednice koje su potrebne za generalni razvoj Srpske, bez obzira na svoju veličinu. Kroz stihijsko posmatranje migracija doći ćemo u poziciju da to postane ograničavajući faktor razvoja Republike Srpske. Niko neće otići iz Banjaluke u Ljubinje ili Trebinje da održava put. Postoji potreba da određeni broj stanovništva živi na određenoj teritoriji, jer to olakšava generalno upravljanje javnim poslovima”, objašnjava Čavić za “Nezavisne novine”.
Kako dodaje, organi vlasti su u prilici da zadrže, a negdje i povećaju značajno broj stanovnika imajući u vidu mogućnost lokalizacije određenih proizvodnih kapaciteta, ali i činjenicu da za značajan broj zanimanja, pogotovo iz freelance oblasti, nije bitno fizičko mjesto življenja za obavljanje poslova.
